ते थोडक्यात बचावले पण...

आयसीयू वॉर्डात बेडवर पडलेले स्वरूपकुमार डोक्याचे भलेमोठे बँडेज हाताने चाचपून पाहत होते. आपल्यावर एवढा प्राणघातक हल्ला करणारा कोण असावा. कशासाठी हल्ला केला असेल त्यानं, याचा अंदाज घेत त्यांनी डोळे मिटले आणि त्यांना साठ वर्षांपूर्वीचा काळ आठवला. गरिबीला कंटाळून त्यांचे वडिल त्यांना, आईला घेऊन थेट जयपूरमधून या शहरात आले होते. एका खोलीत तिघं राहू लागले. वडिलांच्या हातात फरशीकामाचं चांगलं कसब होतं. शहरात नवी बांधकामं सुरू होती. फरशीवर नक्षीचं, ओटे बांधण्याचं काम मिळू लागलं. स्वरूपकुमारही नक्षीच्या फरशा, संगमरवरी देवघरे, लाकडी दरवाजे असं बरंच काही तयार करू लागले. पाहता पाहता ते धनाढ्य उद्योजक बनले. लक्ष्मी पाणी भरू लागली. तीन मुले, तीन सुना नांदू लागले. पण सोबत कटकटीही वाढल्या होत्या. त्यांनी सुरू केलेल्या नव्या हॉटेलातील नोकरानं आत्महत्या करून चिठ्ठीत हॉटेलच्या मॅनेजरचे नाव लिहिलं होतं. मॅनेजर म्हणत होता दहा लाख रुपये दिले नाही तर तुमचे नाव गोवतो. एक समाजसेवक तर वीस लाखांसाठी धमकावत होता. दुसरीकडे पुण्यातील शोरूमचा भागीदार जागा हडपण्यासाठी धमकावत होता. स्वरूपकुमारांना अशा अडचणींशी लढण्याची आवड होती. पण ते खंतावले होते तिसऱ्या मुलाच्या स्वैर, व्यसनी वागण्यानं. त्याला बापाच्या कष्टाची जाणिवच नव्हती. त्याला एक कोटी खर्चून कार- टु व्हिलरचं शो रूम सुरू करायचं होतं. त्याची बायको मंजू माहेरची धनाढ्य. ती माहेराहून पैसे आणते असं म्हणत होती. स्वरुपकुमार यांच्या पत्नीला सुवर्णाबाईंना ते मुळीच आवडत नव्हतं. त्यावरून चौघांमध्ये खटके उडत. मधली सुन सुषमा जेमतेम दहावी पास. तीन मुलींचा बाप झालेला तिचा नवरा स्वरूपकुमारांसारखा व्यवसायात झोकून दिलेला. आणि ती कायम घरच्या कामात मग्न. घरातल्या दोन नोकर महिला तिला सारखं ‘तुम्ही किती काम करता हो. घरच्या मालकीणबाई तुम्हीच’ असं म्हणायच्या. दोन्ही नोकराणींचे नवरे जुगारी. कधी पैशे घेण्यासाठी घरातही घुसायचे. सुषमात मालकीण होण्याची भावना निर्माण होणं चांगलं नाही, असं स्वरूपकुमारांना सारखं वाटायचं. पण सुवर्णाबाईंनी तिला जवळपास उत्तराधिकारी घोषित केलं होतं. सर्वात मोठा मुलगा आणि सून प्रख्यात आर्किटेक्ट. त्यांची कायम परदेशात ये-जा. त्यांची एकुलती एक मुलगी लग्न करून सिंगापूरला गेली होती. अलिकडे सर्वात मोठ्या सुनेचा चुलतभाऊ पियूष स्वरूपकुमारांच्या सगळ्याच कामात थोडी मदत करू लागला होता. पण ते सुवर्णाबाईंना फारसं पसंत नव्हतं. या सगळ्यातून मार्ग कसा काढावा, अशा विचारात स्वरूपकुमार गुंतले होते. त्यात रात्री अकराच्या सुमारास तो प्रकार घडला. डोअरबेल वाजली. कधीच कुठं न जाणारा नोकर आत्माराम औषध खरेदीसाठी गेलाय, असं त्यांच्या लक्षात आलं. म्हणून त्यांनी दरवाजा उघडला. कोणॽ काय पाहिजे असं म्हणताच त्यांच्या डोक्यात एक जोरदार फटका पडला. तशाही अवस्थेत त्यांनी हल्लेखोराच्या कमरेला पकडण्याचा प्रयत्न केला. तेव्हा कोणीतरी त्यांना मागे ओढलं होतं. असं त्यांना आठवत होतं. पण त्यापलिकडं काही नाही. तीन जबाबातही त्यांनी तेच सांगितल्यानं पोलिसही हल्लेखोर कोण, यावरून चक्रावले होते. 
0000
गेल्यावेळचे उत्तर 
इन्सपेक्टर थोरातांनी डॉ. रमेश, उमाकांत, डॉ. अविनाश, वैशाली आणि बलराजला चौकशीच्या फेऱ्यात घेतले. पण हातात काहीच येईना. या चौघांच्या पलिकडे खुनी असावा, असा संशय त्यांच्या मनात बळावला. त्यांनी स्वतः सलग चार तास अपार्टमेंटचा चप्पा-चप्पा पुन्हा नजरेखालून घातला. तेव्हा दोन गोष्टी त्यांच्या हाती लागल्या. स्वयंपाकघराच्या गॅलरीजवळील झाडाची बऱ्यापैकी जाड फांदी तुटली होती. संरक्षण भिंतीच्या पलिकडे एका पाकिटात गांजाच्या दोन गोळ्या होत्या. मग त्यांनी चक्रे फिरवली. गांजाच्या नशेत धुंद असलेल्या राकेशला रेल्वे स्टेशनवरून उचललं. पोलिसी रट्टे देताच त्यानं डॉ. शालिनींचा खून केल्याची कबूली दिली. झालं असं होतं की, शालिनींच्या अंगावरील दागिने लुटण्याचा विचार बलराजच्या मनात बळावला. पण उमाकांत आल्याची चाहूल लागल्यानं तो थांबला. रिक्षावाल्याकडून सुटे पैसे घेण्यात उमाकांतही अडकला. त्याचवेळेस, शालिनींच्या दागिन्यांवर नजर ठेवलेला, गांजेखोर, भुरटा चोर राकेश गच्चीवरून घरात शिरला. त्याला चाकूचा धाक दाखवून फक्त दागिने, पैसे पाहिजे होते. पण शालिनींनी प्रतिकार करताच त्याने त्यांचा गळा चिरून टाकला. मग उमाकांतच्या पावलांची चाहूल लागल्यानं दरवाजाला आतून कडी लावण्याचा प्रयत्न केला. पण त्याला ते जमलंच नाही. त्यानं स्वयंपाकखोलीलगतच्या गॅलरीजवळ आलेल्या झाडाच्या फांद्याला लटकून कंपाऊंडबाहेर कशीबशी उडी मारली. आणि काही सेकंदानं फांदी मोडून पडली. दरम्यान, भिंतीलगतच्या कचऱ्याच्या ढिगात त्याच्या गांजाच्या गोळ्याचं पाकिटही पडलं.